คำว่า “อาบป่า” เกิดขึ้นที่ประเทศญี่ปุ่นในราวปี พ.ศ. 2525 ในทศวรรษนั้นประเทศญี่ปุ่นอยู่ในยุครุ่งเรืองทางเศรษฐกิจ ผู้คนให้คุณค่ากับคำว่าประสิทธิภาพ (efficiency) ผลิตภาพ (productivity) และตัวเลขทางเศรษฐกิจ
แต่ในทางกลับกัน วิถีชีวิตของคนในยุคนั้นกลับถอยห่างออกจากธรรมชาติมากขึ้นเรื่อยๆ ชั่วโมงการทำงานที่เพิ่มขึ้น การแข่งขันที่สูง การนั่งทำงานในอาคาร หรือห้องสี่เหลี่ยม กิจกรรมทางกายที่น้อยลง ส่งผลให้สุขภาวะทางกาย และทางจิตของประชาชนเสื่อมถอยลง อาการวิตกกังวล เครียดสะสม ซึมเศร้า เริ่มมีสถิติที่สูงขึ้น อีกด้านหนึ่ง ก็มีการใช้ทรัพยากรในการการพัฒนาประเทศ และเศรษฐกิจอย่างมาก
เมื่อสังคมเริ่มเกิดปัญหา รัฐบาลในยุคนั้นจึงมีนโยบายในการแก้ปัญหา ด้วยการส่งเสริมให้ประชาชนไปใช้เวลา หรือประกอบกิจกรรมในพื้นที่ธรรมชาติ เพื่อฟื้นฟูสุขภาวะของตนเอง และได้มีการศึกษา วิจัย อย่างต่อเนื่องถึงผลดีของการใช้เวลาในพื้นที่ธรรมชาติต่อสุขภาพของมนุษย์ และผลของการศึกษา วิจัย ก็ย้ำถึงผลดีต่างๆที่เกิดขึ้นกับร่างกาย และจิตใจของเรา
ผู้อำนวยการสำนักงานป่าไม้ และประมงของญี่ปุ่นในยุคนั้น เริ่มเห็นกระแสการใช้เวลาในพื้นที่ธรรมชาติของประชาชนมากขึ้น และทำให้ประชาชนเกิดจิตสำนึกรัก และหวงแหนทรัพยากรป่าไม้ มีแนวร่วมในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ของชาติ จึงได้บัญญัติคำว่า ชินรินโยคุ (Shinrin-yoku / 森林浴) โดยคำว่า Shinrin (森林) แปลว่า ป่า และ yoku (浴) แปลว่า อาบ ภายหลังคำนี้ถูกหยิบยกมาใช้อย่างแพร่หลาย และกระจายไปทั่วโลกจวบจนปัจจุบันนี้
จะเห็นได้ว่าการอาบป่า ส่งผลดีต่อร่างกาย และจิตใจของเรา และเมื่อมนุษย์มีการเชื่อมโยงกับป่า เกิดความผูกพันเชิงลึกในจิตใจ และจิตวิญญาณ ความรู้สึกสำนึกรัก หวงแหนในทรัพยากรจึงเป็นเรื่องพื้นฐานที่เกิดขึ้นโดยง่าย เป็นไปตามหลักการทรงงาน “ปลูกป่าในใจคน” ของพ่อหลวงรัชกาลที่ ๙
อาบป่า จึงเป็นเครื่องมือที่มีศักยภาพสูงในงานอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ และสิ่งแวดล้อม และการสร้างแนวร่วมการอนุรักษ์
